مقدمه ای بر اثرات سمی ارگانوفسفور

هدایت بیشتر اعصاب کولینرژیک در بدن انسان (از جمله فیبرهای پرگانگلیونیک اعصاب سمپاتیک حرکتی و پاراسیمپاتیک، فیبرهای پساگانگلیونیک اعصاب پارازیمپاتیک و برخی اعصاب سمپاتیک) متکی بر آزاد شدن استیل کولین در محل اتصال بین پایانه ها و سلول های آن برای درونی کردن اندام های اثر دهنده است. استیل کولین همچنین در انتقال تکانه بین سلول های عصبی در برخی از نقاط سیستم عصبی مرکزی، مانند منطقه حرکتی حسی قشر مغز، به ویژه سلول های هرمی در قشر عمیق، هسته caudate و thalamus نقش دارد. انتقال اعصاب کولینرژیک باید با گیرنده های کولینرژیک ترکیب شود تا اثرات تولید شود. گیرنده های کولینرژیک به انواع موسکارینی و نیکوتینی تقسیم می شوند؛ سابق در میوکارد صاف عضلات داخلی شده توسط فیبرهای گانگلیونیک کولینرژیک عضو معادل توزیع, دومی در گانگلیا خودمختار و انتهای حرکتی عضله اسکلتی توزیع شده است. در شرایط طبیعی، استیل کولین آزاد شده به سرعت توسط استیل کولین استراز حاضر در بافت پس از اتمام عملکرد فیزیولوژیکی خود تجزیه می شود و اثر خود را از دست می دهد.

بعد از اینکه ارگانو فسفر وارد بدن انسان شد، گروه فسفریل آن به طور کووالی با بخش فعال آنزیم ترکیب می شود تا کولین استراز فسفریلات شده را تشکیل دهد، و توانایی تجزیه استیل کولین از دست می رود، به طوری که مقدار زیادی استیل کولین در بدن تجمع می کند و تنها فعالیت استیل کولین استراز را مهار می کند، و باعث می شود که سیستم عصبی مرکزی و اعصاب کولینرژیک بیش از حد هیجان زده شوند، و در نهایت به افسردگی و نارسایی، نشان دادن یک سری از علائم و نشانه ها.